Kama Tunakula Kila Siku… Kwa Nini Wanaozalisha Chakula Wanabaki Maskini?

Tanzania ni nchi inayotembea juu ya mabega ya wakulima na wafugaji.

Kila sahani tunayoweka mezani ni matokeo ya jasho lao—wakati mwingine jasho la mwisho kabisa.

Lakini cha kushangaza ni kwamba, kadiri mahitaji ya chakula yanavyoongezeka…
ndivyo simulizi za umasikini, madeni, na mapambano kutoka vijijini zinavyoendelea kukua.

Kwenye soko, tunanunua mazao kwa bei tunayoiona “ya kawaida tu”.
Lakini nyuma ya bei hiyo kuna mkulima aliyelima kwa mvua ya kubahatisha…
akauza bila uhakika wa soko…
akapoteza sehemu ya mazao kwa ukosefu wa uhifadhi…
na bado akabaki na kipato kisichotosha kumpeleka mtoto shule au kununua mbegu za msimu unaofuata.

Kila mwaka husikika malalamiko yaleyale: pembejeo juu, gharama juu, faida chini.
Miaka inabadilika, lakini maisha ya walio mstari wa mbele katika kutupatia chakula hayaonekani kubadilika kwa kasi ile ile.

Hii inatuacha na swali la ndani, ambalo mara nyingi halisemwi kwa sauti:
kama mahitaji ya chakula hayakomi — tatizo liko wapi?
Je ni mfumo? Je ni soko? Je ni mtazamo?
Au tunapenda matokeo (chakula), lakini hatuoni thamani ya mkulima nyuma ya matokeo hayo?

Ukitembelea kijiji chochote, utasikia hadithi zile zile:
mavuno mengi, kipato kidogo…
bidhaa nyingi, thamani ndogo…
juhudi kubwa, lakini maisha bado magumu.

Na wakati huo huo, mijini tunaendelea kula bila kukoma.
Ni kama mifumo miwili inayokutana: ule wa uzalishaji wenye maumivu,
na ule wa matumizi usio na taarifa ya kilicho nyuma ya pazia.

Swali linabaki kutusumbua mawazoni:
kama tunakula kila siku… kwa nini wanaotulisha hawapati matunda ya jasho lao? 💭

#KilimoTanzania #MkulimaKwanza #UchumiWaKijani #FutureOfFarming #TanzaniaNaKilimo #FoodSystems #AgricultureTalk #JamiiInayolishaTaifa 🌱